Εισαγωγή
Πρωτοπαθής υπερπαραθυρεοειδισμός, ελάχιστα επεμβατική παραθυρεοειδεκτομή και μετεγχειρητική υποασβεστιαιμία-υποπαραθυρεοειδισμός.-Πριν την ανάπτυξη ττης σύγχρονης απεικόνισης, η κλασική μέθοδος αντιμετώπισης του πρωτοπαθούς υπερπαραθυρεοειδισμού ήταν η αμφοτερόπλευρη διερεύνηση του τραχήλου. Στην τεχνική αυτή, ο χειρουργός αναγνωρίζει και τους τέσσερις παραθυρεοειδείς αδένες. Με τον τρόπο αυτό εντοπίζει στη διάρκεια της επέμβασης τον υπερλειτουργούντα παραθυρεοειδικό ιστό. Συνηθέστατα πρόκειται για μονήρες αδένωμα παραθυρεοειδούς. Στη συνέχεια ο χειρουργός προχωρά στην εκτομή του. Σε έμπειρα χέρια, η αμφοτερόπλευρη διερεύνηση του τραχήλου έχει υψηλά ποσοστά επιτυχίας (> 95 %).
Μετεγχειρητικός υποπαραθυρεοειδισμός – υποασβεστιαιμία μετά από αμφοτερόπλευρη διερεύνηση τραχήλου
Η αμφοτερόπλευρη διερεύνηση του τραχήλου συνοδεύεται από συγκεκριμένα μειονεκτήματα, σε σύγκριση με την ελάχιστα επεμβατική παραθυρεοειδεκτομή. Σημειώνεται ότι η ελάχιστα επεμβατική παραθυρεοειδεκτομή έχει καθιερωθεί τα τελευταία χρόνια σαν η μέθοδος εκλογής για την αντιμετώπιση του πρωτοπαθούς υπερπαραθυρεοειδισμού.
Ένα ιδιαίτερο μειονέκτημα είναι τα αυξημένα ποσοστά μετεγχειρητικού παροδικού υποπαραθυρεοειδισμού και υποασβεστιαιμίας μετεγχειρητικά. Τα ποσοστά αυτά κυμαίνονται από 15 έως 25 %. Η εμφάνιση μετεγχειρητικού υποπαραθυρεοειδισμού μετά από αμφοτερόπλευρη διερεύνηση του τραχήλου οφείλεται κατά βάση στους χειρουργικούς χειρισμούς. Οι χειρισμοί αυτοί-ενίοτε εκτεταμένοι- γίνονται στην προσπάθεια αναγνώρισης όλων των παραθυρεοειδών αδένων και προκαλούν συχνά ισχαιμία. Στο φαινόμενο αυτό συμβάλλει και η σχετική λειτουργική ‘αδράνεια’ των υγιών παραθυρεοειδών αδένων. Οι υγιείς παραθυρεοειδείς είναι συχνά σε καταστολή. Μέχρις ότου οι λειτουργικά σχετικά ‘αδρανείς’ παραθυρεοειδείς αναλάβουν την λειτουργία τους στη μετεγχειρητική περίοδο χρειάζεται να παρέλθει ένα άλλοτε άλλο χρονικό διάστημα. Στο διάστημα αυτό ο ασθενής μπορεί να παρουσιάσει μετεγχειρητικό υποπαραθυρεοειδισμό και υποασβεστιαιμία. Σπανιότερα, τέλος, μπορεί να ευθύνεται και το “σύνδρομο του πεινασμένου οστού” (hungry bone syndrome).
Μετεγχειρητικός υποπαραθυρεοειδισμός – υποασβεστιαιμία μετά από ελάχιστα επεμβατική παραθυρεοειδεκτομή
Αντίθετα, στην ελάχιστα επεμβατική παραθυρεοειδεκτομή, ο προσωρινός μετεγχειρητικός υποπαραθυρεοειδισμός είναι αρκετά σπανιότερος (5 %). Σε αυτή την περίπτωση ο μετεγχειρητικός υποπαραθυρεοειδισμός οφείλεται αποκλειστικά και μόνο στην λειτουργική ‘αδράνεια’ (λόγω καταστολής ) των φυσιολογικών παραθυρεοειδών. Πολύ σπανιότερα μπορεί να οφείλεται και στο «σύνδρομο του πεινασμένου οστού»). Ο σημαντικός παράγων ισχαιμία εκλείπει τελείως. Και αυτό γιατί δεν γίνεται κανένας απολύτως χειρουργικός χειρισμός στους υγιείς παραθυρεοειδείς. Παράλληλα, στην ελάχιστα επεμβατική παραθυρεοειδεκτομή εκλείπει πρακτικά τελείως η πιθανότητα μόνιμου μετεγχειρητικού υποπαραθυρεοειδισμού. Το ενδεχόμενο αυτό δεν μπορεί να αποκλειστεί στην περίπτωση της κλασικής αμφοτερόπλευρης διερεύνησης του τραχήλου.
Προκύπτει έτσι ένα σημαντικό πλεονέκτημα της ελάχιστα επεμβατικής παραθυρεοειδεκτομής σε σύγκριση με την παλιότερη αμφοτερόπλευρη διερεύνηση τραχήλου: Η σημαντικά μικρότερη πιθανότητα προσωρινού μετεγχειρητικού υποπαραθυρεοειδισμού και η πρακτικά μηδενική πιθανότητα μόνιμου υποπαραθυρεοειδισμού.
