Υπερθυρεοειδισμός – αρχική αντιμετώπιση

H αρχική αντιμετώπιση του υπερθυρεοειδισμού συνίσταται στην χορήγηση αντιθυρεοειδικών φαρμάκων, με τα οποία επιχειρείται η αποκατάσταση της φυσιολογικής θυρεοειδικής λειτουργίας. Πότε έχει θέση η θυρεοειδεκτομή;

Υπερθυρεοειδισμός – πότε έχει θέση η χειρουργική επέμβαση (θυρεοειδεκτομή)?

Η θυρεοειδεκτομή έχει θέση στις ακόλουθες περιπτώσεις:

1.Δυσκολία ρύθμισης της θυρεοειδικής λειτουργίας με τα αντιθυρεοειδικά φάρμακα. Στην περίπτωση αυτή η χειρουργική επέμβαση θα πρέπει να γίνεται στη φάση που έχει επιτευχθεί έστω προσωρινή ρύθμιση της θυρεοειδικής λειτουργίας και ο ασθενής είναι ευθυρεοειδικός (“παράθυρο ευκαιρίας» για την επέμβαση)

2. Υπερθυρεοειδισμός σε συνδυασμό με μεγάλου βαθμού αύξηση των διαστάσεων του θυρεοειδούς, είτε διάχυτη (διάχυτη τοξική βρογχοκήλη ή νόσος Graves) είτε με παρουσία όζων (πολυοζώδης τοξική βρογχοκήλη) (λόγω της οποίας μπορεί να υπάρχουν και πιεστικά φαινόμενα, συνήθως από την τραχεία [δυσκολία στην αναπνοή])

3.Αλλεργία στα αντιθυρεοειδικά φάρμακα

4.Δυσκολία συνεργασίας του ασθενούς στην αγωγή με αντιθυρεοειδικά φάρμακα

5.Μετρίου ή μεγάλου βαθμού οφθαλμοπάθεια σε ασθενείς που επιθυμούν οριστική λύση του προβλήματος του υπερθυρεοειδισμού

6.Συνύπαρξη κακοήθων όζων (καρκίνου θυρεοειδούς) ή όζων θυρεοειδούς που θεωρούνται ύποπτοι για υποκείμενη κακοήθεια

7.Συνύπαρξη πρωτοπαθούς υπερπαραθυρεοειδισμού

8. Όταν ο ασθενής αρνείται τη θεραπεία με ραδιενεργό ιώδιο (δεν προτιμάται στην Ευρώπη, χρησιμοποιείται περισσότερο στην Αμερική)

9.Παρουσία υπερλειτουργικού όζου (τοξικό αδένωμα)

10.Κύηση και αλλεργία στα αντιθυρεοειδικά φάρμακα