Θυρεοειδεκτομή και καλοκαίρι
Θυρεοειδεκτομή και καλοκαίρι ,- Οι παθήσεις θυρεοειδούς είναι οι συχνότερες παθήσεις των ενδοκρινών αδένων. Αρκετές από αυτές αντιμετωπίζονται χειρουργικά (με αφαίρεση θυρεοειδούς [θυρεοειδεκτομή]).
Τι ισχύει στην περίοδο του καλοκαιριού?
Ακολουθούν τρεις συχνές ερωτήσεις με τις απαντήσεις τους.
Θυρεοειδεκτομή και καλοκαίρι – ΕΡΩΤΗΜΑ ΠΡΩΤΟ
Μπορεί να γίνουν οι επεμβάσεις θυρεοειδούς στην περίοδο του καλοκαιριού?
Η απάντηση είναι σαφώς καταφατική. Ναι, όλες οι επεμβάσεις θυρεοειδούς μπορεί να γίνουν το καλοκαίρι. Αυτό ισχύει και για τις πλέον εκτεταμένες επεμβάσεις θυρεοειδούς, όπως είναι ο λεμφαδενικός καθαρισμός τραχήλου για καρκίνο θυρεοειδούς. Δεν υπάρχει καμία αντένδειξη σχετικά με το θέμα αυτό.
Θυρεοειδεκτομή και καλοκαίρι – ΕΡΩΤΗΜΑ ΔΕΥΤΕΡΟ
Επηρεάζονται οι καλοκαιρινές διακοπές μετά από την επέμβαση θυρεοειδούς?
Όχι, οι καλοκαιρινές διακοπές δεν επηρεάζονται μετά από μία επέμβαση θυρεοειδούς και παραθυρεοειδών. Και αυτό γιατί:
- Η ανάρρωση είναι ταχύτατη. Πρακτικά ο ασθενής επιστρέφει στους συνήθεις ρυθμούς της καθημερινής του ζωής άμεσα, αποφεύγοντας εντούτοις την βαριά σωματική κόπωση για λίγες (5 – 7 ημέρες) (όπως π.χ. γυμναστήριο)
- Ο πόνος είναι ήπιος (ελέγχεται με χαμηλές δόσεις απλών αναλγητικών όπως το Depon)
- H τομή επουλώνεται ταχύτατα. Μέσα σε 5 ημέρες η τομή της θυρεοειδεκτομής – παραθυρεοειδεκτομής έχει επουλωθεί πλήρως. Η σύγκλειση της τομής γίνεται πάντα με πλαστική ραφή με ένα λεπτό απορροφήσιμο ράμμα για το βέλτιστο αισθητικό αποτέλεσμα.
- Το μπάνιο στη θάλασσα επιτρέπεται μετά από 5 ημέρες μετά την επέμβαση. Στο διάστημα αυτό η τομή έχει επουλωθεί.
- Η διατροφή είναι ελεύθερη (συμπεριλαμβάνονται και τα θαλασσινά)
Συνιστάται η χρήση αντιηλιακού και στην τομή που καλό είναι να προστατεύεται από την έκθεση στην ηλιακή ακτινοβολία (π.χ. με ένα καπέλο που προστατεύει παράλληλα και τα μάτια).
Θυρεοειδεκτομή και καλοκαίρι – ΕΡΩΤΗΜΑ ΤΡΙΤΟ
Πόσο επείγουσα μπορεί να είναι η επέμβαση θυρεοειδούς? Μπορεί να γίνει μετά τις καλοκαιρινές διακοπές?
Οι περισσότερες παθήσεις θυρεοειδούς και παραθυρεοειδών είναι χρόνιες παθήσεις, δηλαδή έχουν μία αργή εξέλιξη και συνήθως η αντιμετώπισή τους μπορεί να γίνει προγραμματισμένα και όχι σε επείγουσα βάση.
Υπάρχουν εντούτοις και κάποιες περιπτώσεις όπου μπορεί να χρειαστεί να γίνει χειρουργική επέμβαση χωρίς σημαντική χρονική καθυστέρηση. Αναφέρονται στη συνέχεια κάποιες από τις περιπτώσεις αυτές.
1.Ευμεγέθης βρογχοκήλη με πιεστικά φαινόμενα
Ο όρος ‘βρογχοκήλη’ αναφέρεται στην αύξηση των διαστάσεων του θυρεοειδούς αδένα. Ο βαθμός αύξησης των διαστάσεων του θυρεοειδούς ποικίλει. Σε κάποιες περιπτώσεις, οι διαστάσεις του θυρεοειδούς αδένα μπορεί να αυξηθούν σημαντικά. Καθώς ο τράχηλος είναι ένας σχετικά περιορισμένος χώρος, στον οποίο ευρίσκονται αρκετά σημαντικά ανατομικά στοιχεία, η σημαντικού βαθμού αύξηση των διαστάσεων του θυρεοειδούς μπορεί να έχει σαν αποτέλεσμα την άσκηση πίεσης στα παρακείμενά ανατομικά στοιχεία.
Στην περίπτωση αυτή μπορεί να εμφανιστούν συμπτώματα ακριβώς λόγω της άσκησης πίεσης. Τα συμπτώματα αυτά περιγράφονται γι’ αυτόν ακριβώς το λόγο σαν ‘πιεστικά φαινόμενα’.
Τα πιεστικά φαινόμενα αφορούν συνηθέστατα την τραχεία, καθώς ο θυρεοειδής αδένας ‘κάθεται’ πάνω στην τραχεία. Σε αυτή την περίπτωση ο ασθενής μπορεί να εμφανίζει δύσπνοια, δηλαδή δυσκολία στην αναπνοή. Συχνά στην περίπτωση αυτή παρατηρείται και ο χαρακτηριστικός εισπνευστικός συριγμός, δηλαδή ένα ‘σφύριγμα’ στη φάση της εισπνοής.
Σπανιότερα, και ιδιαίτερα όταν ο θυρεοειδής επεκτείνεται προς τα πίσω στον τράχηλο (με κατεύθυνση δηλαδή προς την σπονδυλική στήλη) μπορεί να ασκηθεί πίεση και στον οισοφάγο. Σε αυτή την περίπτωση μπορεί να εμφανιστεί δυσκολία στην κατάποση (δυσκαταποσία).
Αρκετά σπανιότερα μπορεί να εμφανιστούν πιεστικά φαινόμενα και από άλλα ανατομικά στοιχεία του τραχήλου, όπως από τα νεύρα ή τα αγγεία του τραχήλου.
Είναι αυτονόητο ότι όταν υπάρχουν πιεστικά φαινόμενα και ιδιαίτερα από την τραχεία (δηλαδή δύσπνοια), αυτό είναι ένα πρόβλημα για τον ασθενή. Βεβαίως η διόγκωση του θυρεοειδούς στη βρογχοκήλη δεν εξελίσσεται γρήγορα, αλλά σταδιακά, συχνά στη διαδρομή αρκετών χρόνων. Αν πάντως ο ασθενής παρουσιάζει πιεστικά φαινόμενα, όπως δύσπνοια ή δυσκαταποσία, είναι αυτονόητο ότι θα πρέπει να προγραμματίσει σύντομα την χειρουργική επέμβαση αφαίρεσης του θυρεοειδούς (θυρεοειδεκτομή).
2.Καρκίνος θυρεοειδούς
Η συνηθέστερη μορφή καρκίνου θυρεοειδούς είναι ο θηλώδης καρκίνος που από κοινού με τον αμέσως επόμενο πιο συχνό καρκίνο, τον θυλακιώδη, περιγράφονται με τον όρο ‘διαφοροποιημένος καρκίνος θυρεοειδούς’.
Επόμενος κατά σειρά συχνότητας καρκίνος θυρεοειδούς είναι ο λεγόμενος μυελοειδής, και ακολουθεί ο – ευτυχώς πολύ σπανιότερος – αναπλαστικός ή αδιαφοροποίητος καρκίνος θυρεοειδούς.
Η εξέλιξη και η βιολογική συμπεριφορά αυτών των μορφών καρκίνου διαφέρει σημαντικά. Ο διαφοροποιημένος καρκίνος θυρεοειδούς (θηλώδης και θυλακιώδης) έχει καλή βιολογική συμπεριφορά και εξελίσσεται αργά. Στον αντίποδα βρίσκεται ο αναπλαστικός ή αδιαφοροποίητος καρκίνος θυρεοειδούς, που είναι μία εξαιρετικά επιθετική μορφή καρκίνου με άσχημη πρόγνωση. Στο ενδιάμεσο των δύο αυτών μορφών καρκίνου βρίσκεται ο μυελοειδής καρκίνος θυρεοειδούς.
Είναι αυτονόητο ότι όταν υπάρχει η διάγνωση του καρκίνου θυρεοειδούς θα πρέπει να προγραμματιστεί η χειρουργική του αντιμετώπιση. Στην περίπτωση του αναπλαστικού ή αδιαφοροποίητου καρκίνου θυρεοειδούς η επέμβαση θα πρέπει να γίνει χωρίς καθυστερήσεις γιατί αυτή η μορφή καρκίνου έχει ταχεία εξέλιξη. Η επέμβαση δεν θα πρέπει να καθυστερεί πέραν των λίγων ημερών.
Αντίθετα, στην περίπτωση του διαφοροποιημένου καρκίνου θυρεοειδούς η επέμβαση μπορεί να προγραμματιστεί με μεγαλύτερη άνεση χρονικά, αποφεύγοντας όμως και πάλι τις άσκοπες καθυστερήσεις. Ο μυελοειδής καρκίνος θυρεοειδούς επίσης θα πρέπει να αντιμετωπίζεται έγκαιρα, επίσης χωρίς άσκοπες καθυστερήσεις, χωρίς όμως τον βαθμό επείγοντος του αδιαφοροποίητου καρκίνου θυρεοειδούς.
Θα πρέπει να τονιστεί βέβαια ότι -πέραν του ακριβούς ιστολογικού τύπου του καρκίνου θυρεοειδούς – θα πρέπει να λαμβάνονται υπόψη και άλλες παράμετροι για τον χρονικό προγραμματισμό της επέμβασης, όπως:
- Το στάδιο του καρκίνου, το πόσο δηλαδή προχωρημένος είναι ο καρκίνος.
- Η παρουσία τυχόν πιεστικών φαινομένων (βλ. παραπάνω) που μπορεί να οφείλονται είτε στη διόγκωση του θυρεοειδούς είτε στην παρουσία ευμεγέθων μεταστάσεων στους λεμφαδένες του τραχήλου. Για παράδειγμα, αν υπάρχει έντονη δύσπνοια τότε η επέμβαση θα πρέπει να προγραμματίζεται σύντομα.
Επισημαίνεται τέλος και η περίπτωση μιας σπάνιας μορφής κακοήθους όγκου του θυρεοειδούς, του λεμφώματος. Το λέμφωμα θυρεοειδούς σχετίζεται με μία συχνή αυτοάνοση πάθηση του θυρεοειδούς, την χρόνια λεμφοκυτταρική θυρεοειδίτιδα (γνωστή και σαν θυρεοειδίτιδα Hashimoto). Χαρακτηρίζεται από ταχεία αύξηση των διαστάσεων του θυρεοειδούς και για το λόγο αυτό μπορούν να εμφανιστούν τα πιεστικά φαινόμενα που περιγράφηκαν παραπάνω. Η αντιμετώπισή του θα πρέπει επίσης να γίνεται χωρίς άσκοπη καθυστέρηση.
3.Υπερθυρεοειδισμός – υποθυρεοειδισμός
O θυρεοειδής αδένας, παρά το μικρό του μέγεθος, ελέγχει πρακτικά την λειτουργία όλων των συστημάτων του ανθρωπίνου σώματος. Αυτό επιτυγχάνεται μέσω της ρύθμισης του κυτταρικού μεταβολισμού μέσω της παραγωγής των θυρεοειδικών ορμονών. Για το λόγο αυτό, οι διαταραχές της λειτουργίας του θυρεοειδούς επηρεάζουν πληθώρα οργάνων, προκαλώντας την εμφάνιση διαφόρων συμπτωμάτων.Θυρεοειδεκτομή και καλοκαίρι 906
Σε αυτή την ομάδα παθήσεων του θυρεοειδούς ανήκει ο υπερθυρεοειδισμός (που χαρακτηρίζεται από αυξημένη παραγωγή θυρεοειδικών ορμονών) και ο υποθυρεοειδισμός (που αντίθετα χαρακτηρίζεται από μειωμένη παραγωγή θυρεοειδικών ορμονών).
Συχνά, οι κλινικές αυτές εκδηλώσεις είναι ήπιες και μπορεί εύκολα να διαφύγουν της προσοχής (υποκλινικός υπερθυρεοειδισμός / υποθυρεοειδισμός). Σε άλλες όμως περιπτώσεις μπορεί να εμφανιστούν έντονα συμπτώματα (όπως καρδιακές αρρυθμίες [π.χ. κολπική μαρμαρυγή]), διαταραχή της συμπεριφοράς του ατόμου (διαταραχές του ψυχισμού), κλπ. Τα συμπτώματα αυτά επηρεάζουν την ποιότητα ζωής του ασθενούς.
Για το λόγο αυτό συνιστάται η άμεση χορήγηση της κατάλληλης θεραπείας, η οποία βελτιώνει την κατάσταση της υγείας και αποκαθιστά το αίσθημα ευεξίας του ασθενούς.
Η αρχική αντιμετώπιση του υπερθυρεοειδισμού είναι η χορήγηση αντιθυρεοειδικών φαρμάκων. Επέμβαση μπορεί να χρειαστεί να γίνει κάποια στιγμή σε επιλεγμένους ασθενείς.Έτσι συνήθως δεν επηρεάζονται οι καλοκαιρινές διακοπές όσον αφορά την επέμβαση.
Τονίζεται ιδιαίτερα η σημασία του υποθυρεοειδισμού στα μικρά παιδιά, που θα πρέπει να αντιμετωπίζεται χωρίς καθυστέρηση. Και αυτό γιατί κάθε αδικαιολόγητη καθυστέρηση μπορεί να έχει σαν αποτέλεσμα μη αναστρέψιμες βλάβες όσον αφορά τόσο την σωματική όσο και την διανοητική ανάπτυξη του παιδιού.
Και πάλι η αντιμετώπιση του υποθυρεοειδισμού είναι κατά βάση συντηρητική και συνίσταται στη χορήγηση θυροξίνης από το στόμα (λεβοθυροξίνης). Επέμβαση μπορεί να χρειαστεί σε επιλεγμένες περιπτώσεις, όταν συνυπάρχουν και άλλα ευρήματα από τον θυρεοειδή (π.χ. ευμεγέθης όζος, καρκίνος κλπ.). Σε αυτήν την περίπτωση ισχύουν όσαν έχουν αναφερθεί παραπάνω.
Dr. Γεώργιος Σακοράφας
Χειρουργός Ενδοκρινών Αδένων (Θυρεοειδούς-Παραθυρεοειδών)
[/vc_column_text][/vc_column]
