Θυρεοειδίτιδες

Πρόκειται για σπάνια πάθηση, που προσβάλλει συχνότερα τις γυναίκες, συχνά μετά από μία ιογενή λοίμωξη της ανώτερης αεροφόρου οδού.

Κλινικές εκδηλώσεις της νόσου είναι η κόπωση, η αδυναμία, η απώλεια βάρους, η επώδυνη διόγκωση του θυρεοειδούς αδένα που ακτινοβολεί στην κάτω γνάθο ή στο έξω ούς.

Σε κάποιους ασθενείς μπορεί να απουσιάζει ο πόνος (‘λανθάνουσα’ ή ‘κρύφια’ θυρεοειδίτιδα).

Χαρακτηριστική είναι η αύξηση της ταχύτητας καθίζησης ερυθρών (ΤΚΕ) και των επιπέδων γ-σφαιρίνης ορού.

Η πρόσληψη ραδιενεργού ιωδίου είναι πολύ μικρή ή και ελάχιστη, σε συνδυασμό με αυξημένα ή φυσιολογικά επίπεδα θυρεοειδικών ορμονών.

Η θεραπεία συνίσταται στην χορήγηση μη στεροειδών αντιφλεγμονωδών φαρμάκων ή κορτιζόνης (σπανιότερα).

Η πάθηση σχεδόν πάντα υφίεται αφ’ ευαυτής (αυτόματα) μετά την πάροδο λίγων εβδομάδων.

Χειρουργική επέμβαση (θυρεοειδεκτομή) ενδείκνυται στις σπάνιες περιπτώσεις στις οποίες η θυρεοειδίτιδα επιμένει παρά την χορήγηση στεροειδών για αρκετό χρονικό διάστημα (μηνών)

Πρόκειται για σπάνια προοδευτική φλεγμονώδη εξεργασία που προσβάλλει ολόκληρο το θυρεοειδή αδένα, τους κάτωθεν του υοειδούς μυς, και άλλα ανατομικά στοιχεία του τραχήλου.

Η αιτιολογία παραμένει άγνωστη, πιθανόν όμως να υπάρχει κοινός παθογενετικός μηχανισμός και με άλλες διεργασίες που χαρακτηρίζονται από διάχυτη ανάπτυξη ινώδους ιστού (όπως π.χ. οπισθοπεριτοναϊκή ίνωση, σκληρυντική χολαγγειίτιδα, ινοποιητική μεσοθωρακίτιδα κλπ).

Χαρακτηριστική είναι η διήθηση του θυρεοειδικού παρεγχύματος από λεμφοκύτταρα και η ανάπτυξη πυκνού ινώδους ιστού που έχει σαν αποτέλεσμα την εμφάνιση διάχυτης μη επώδυνης σκλήρυνσης του αδένα, ξυλώδους υφής.

Στη θυρεοειδίτιδα Riedel μπορεί να χρειαστεί χειρουργική επέμβαση για τον αποκλεισμό κακοήθειας και για την άρση τυχόν αποφρακτικών φαινομένων (συνήθως από την τραχεία και σπανιότερα από τον οισοφάγο)