Θυρεοειδίτιδες – Οξεία Πυώδης Θυρεοειδίτιτδα. Πρόκειται για σπάνια πάθηση που προκαλείται από στελέχη στρεπτόκοκκου ή σταφυλόκοκκου και σπανιότερα πνευμονικόκοκκου ή κολοβακτηριοειδών. Χαρακτηρίζεται από σταδιακή εμφάνιση έντονου πόνου στον τράχηλο, που συνοδεύεται από δυσφαγία, πυρετό και ρίγη. Συνήθως εμφανίζεται μετά από λοίμωξη της ανώτερης αεροφόρου οδού.

Η διάγνωση τίθεται με παρακέντηση και αναρρόφηση του υγρού το οποίο αποστέλλεται για άμεση μικροσκόπηση και καλλιέργεια.

Η θεραπεία συνίσταται σε διάνοιξη – παροχέτευση και στη χορήγηση της κατάλληλης αντιβίωσης.

Πρόκειται για σπάνια πάθηση, που προσβάλλει συχνότερα τις γυναίκες, συχνά μετά από μία ιογενή λοίμωξη της ανώτερης αεροφόρου οδού.

Κλινικές εκδηλώσεις της νόσου είναι η κόπωση, η αδυναμία, η απώλεια βάρους, η επώδυνη διόγκωση του θυρεοειδούς αδένα που ακτινοβολεί στην κάτω γνάθο ή στο έξω ούς.

Σε κάποιους ασθενείς μπορεί να απουσιάζει ο πόνος (‘λανθάνουσα’ ή ‘κρύφια’ θυρεοειδίτιδα).

Χαρακτηριστική είναι η αύξηση της ταχύτητας καθίζησης ερυθρών (ΤΚΕ) και των επιπέδων γ-σφαιρίνης ορού.

Η πρόσληψη ραδιενεργού ιωδίου είναι πολύ μικρή ή και ελάχιστη, σε συνδυασμό με αυξημένα ή φυσιολογικά επίπεδα θυρεοειδικών ορμονών.

Η θεραπεία συνίσταται στην χορήγηση μη στεροειδών αντιφλεγμονωδών φαρμάκων ή κορτιζόνης (σπανιότερα).

Η πάθηση σχεδόν πάντα υφίεται αφ’ ευαυτής (αυτόματα) μετά την πάροδο λίγων εβδομάδων.

Χειρουργική επέμβαση (θυρεοειδεκτομή) ενδείκνυται στις σπάνιες περιπτώσεις στις οποίες η θυρεοειδίτιδα επιμένει παρά την χορήγηση στεροειδών για αρκετό χρονικό διάστημα (μηνών)

Βασικά στοιχεία για τη διάγνωση

  • Αυτοάνοση θυρεοειδίτιδα, μπορεί αρχικά να προκαλέσει παροδικό υπερθυρεοειδισμό μετά τον οποίο εμφανίζεται χρόνιος υποθυρεοειδισμός
  • Κλινικές εκδηλώσεις: δυσφαγία, στο αρχικό στάδιο της φλεγμονής μπορεί να παρατηρηθεί επώδυνη διόγκωση του θυρεοειδούς, ενώ στη χρόνια φάση της νόσου ο αδένας καθίσταται ατροφικός, συρρικνώνεται και έχει σκληρή ή οζώδη υφή κατά την ψηλάφηση
  • Εργαστηριακά ευρήματα: αύξηση επιπέδων TSH ορού, αύξηση συγκέντρωσης αντισωμάτων έναντι της θυρεοσφαιρίνης και έναντι της θυρεοειδικής υπεροξειδάσης.

Διαφορική διάγνωση

Θεραπεία

  • Χειρουργική επέμβαση ενδείκνυται όταν υπάρχουν

– τοπικά πιεστικά φαινόμενα από την τραχεία (συνηθέστερα) ή τον οισοφάγο (σπανιότερα)
– υποψία κακοήθειας
– επισημαίνεται ότι ο καρκίνος και το λέμφωμα του θυρεοειδούς είναι συχνότερα σε ασθενείς με θυρεοειδίτιδα Hashimoto και για τον λόγο αυτό οι ασθενείς με θυρεοειδίτιδα Hashimoto και όζους θυρεοειδούς θα πρέπει να υποβάλλονται σε προσεκτική διαγνωστική διερεύνηση
– συνεχιζόμενη αύξηση του μεγέθους του θυρεοειδούς παρά την χορήγηση θυρεοειδικών ορμονών
– αισθητικοί λόγοι (σπανιότερα, λόγω μεγάλου βαθμού διόγκωσης του θυρεοειδούς)

  • Συντηρητική αντιμετώπιση: χορήγηση θεραπείας υποκατάστασης με θυροξίνη, ενίοτε β-αναστολέας (στα αρχικά στάδια της νόσου στα οποία μπορεί να εμφανιστεί υπερθυρεοειδισμός)

Πρόκειται για σπάνια προοδευτική φλεγμονώδη εξεργασία που προσβάλλει ολόκληρο το θυρεοειδή αδένα, τους κάτωθεν του υοειδούς μυς, και άλλα ανατομικά στοιχεία του τραχήλου.

Η αιτιολογία παραμένει άγνωστη, πιθανόν όμως να υπάρχει κοινός παθογενετικός μηχανισμός και με άλλες διεργασίες που χαρακτηρίζονται από διάχυτη ανάπτυξη ινώδους ιστού (όπως π.χ. οπισθοπεριτοναϊκή ίνωση, σκληρυντική χολαγγειίτιδα, ινοποιητική μεσοθωρακίτιδα κλπ).

Χαρακτηριστική είναι η διήθηση του θυρεοειδικού παρεγχύματος από λεμφοκύτταρα και η ανάπτυξη πυκνού ινώδους ιστού που έχει σαν αποτέλεσμα την εμφάνιση διάχυτης μη επώδυνης σκλήρυνσης του αδένα, ξυλώδους υφής.

Στη θυρεοειδίτιδα Riedel μπορεί να χρειαστεί χειρουργική επέμβαση για τον αποκλεισμό κακοήθειας και για την άρση τυχόν αποφρακτικών φαινομένων (συνήθως από την τραχεία και σπανιότερα από τον οισοφάγο)

Νορμοασβεστιαιμικός Πρωτοπαθής Υπερπαραθυρεοειδισμός
ΘυρεοειδίτιδεςΒρογχοκήλη (μη τοξική)ΥπερθυρεοειδισμόςΌζος/Όζοι θυρεοειδούς

θα χαρούμε να ανταποκριθούμε στο ερώτημά σας.