Υπερπαραθυρεοειδισμός, υπερήλικες ασθενείς και παραθυρεοειδεκτομή- Ασφάλεια και αποτελεσματικότητα
Εισαγωγή – Πόσο συχνός είναι ο πρωτοπαθής υπερπαραθυρεοειδισμός στους υπερήλικες?
Ο πρωτοπαθής υπερπαραθυρεοειδισμός (PHPT, primary hyperparathyroidism) είναι μία νόσος που παρατηρείται συχνά σε υπερήλικες ασθενείς.
Εκτιμάται ότι η επίπτωση (‘συχνότητα’) του ΡΗΡΤ είναι περίπου 1.5 % σε άτομα ηλικίας άνω των 65 ετών.
Η χειρουργική επέμβαση (παραθυρεοειδεκτομή) αποτελεί τη μόνη μέθοδο οριστικής αντιμετώπισης του ΡΗΡΤ. Με την παραθυρεοειδεκτομή επιτυγχάνεται συνήθως ριζική αντιμετώπιση ή τουλάχιστον αποκατάσταση σε μεγάλο βαθμό των προβλημάτων που συνοδεύουν τον ΡΗΡΤ.
Τυγχάνουν σωστής αντιμετετώπισης οι υπερήλικες ασθενείς με ΡΗΡΤ ?
Υπάρχουν πολλές ενδείξεις ότι οι υπερήλικες ασθενείς με ΡΗΡΤ δεν τυγχάνουν της σωστής θεραπευτικής αντιμετώπισης, ακόμη και σήμερα.
Θα πρέπει εξ αρχής να τονιστεί ότι οι υπερήλικες ασθενείς με ΡΗΡΤ παρουσιάζουν κατά κανόνα σοβαρότερες βιοχημικές διαταραχές και περισσότερες επιπλοκές του ΡΗΡΤ σε σύγκριση με τους μικρότερης ηλικίας ασθενείς με ΡΗΡΤ. Αυτό προφανώς οφείλεται στη μακρότερη διάρκεια της νόσου. Το γεγονός αυτό επίσης αντανακλά και ένα δισταγμό και καθυστέρηση από την πλευρά των θεραπόντων ασθενών να παραπέμψουν τον ηλικιωμένο ασθενή με ΡΗΡΤ για παραθυρεοειδεκτομή. Σε πρόσφατη μελέτη αποδείχθηκε ότι η καθυστέρηση αυτή είναι άσχετη από τις τυχόν συνυπάρχουσες παθήσεις, το φύλο και την κλινική και βιοχημική βαρύτητα του ΡΗΡΤ. Με άλλα λόγια, οι ηλικιωμένοι ασθενείς με ΡΗΡΤ υποβάλλονται πιο σπάνια σε παραθυρεοειδεκτομή μόνο και μόνο λόγω της ηλικίας τους.
Εκτιμάται ότι οι ασθενείς με ΡΗΡΤ ηλικίας άνω των 60 ετών παραπέμπονται για παραθυρεοειδεκτομή τουλάχιστον 15 μήνες μετά τη διάγνωση της νόσου.
Ένας άλλος σημαντικός παράγοντας που μπορεί να ευθύνεται για την λανθασμένη αυτή τακτική είναι τα προβλήματα με την ασφαλιστική κάλυψη σε αυτή την ομάδα ασθενών.
Η κοινωνική απομόνωση και η δυσκολία πρόσβασης σε υπηρεσίας υγείας είναι ένα άλλο πρόβλημα.
Πόσο ασφαλής είναι η παραθυρεοειδεκτομή στους ηλικιωμένους ασθενείς? Πόσο επιτυχής είναι όσον αφορά την αντιμετώπιση του ΡΗΡΤ?
Οι σύγχρονες τεχνικές παραθυρεοειδεκτομής (συμπεριλαμβανομένης και της ελάχιστα επεμβατικής παραθυρεοειδεκτομής) είναι ασφαλείς και αποτελεσματικές στην αντιμετώπιση των ηλικιωμένων ασθενών με ΡΗΡΤ.
Σε έμπειρα χέρια, και σε ασθενείς ηλικίας άνω των 70 ετών, τα ποσοστά επιτυχίας της επέμβασης κυμαίνονται περί το 98 %. Η νοσηρότητα και η θνητότητα της παραθυρεοειδεκτομής σε αυτές τις ηλικίες είναι εξαιρετικά χαμηλές (< 5 % και < 1 %, αντίστοιχα).
Τα αποτελέσματα αυτά είναι ανάλογα με αυτά που παρατηρούνται σε νεότερους ασθενείς.
Η μετεγχειρητική νοσηλεία είναι ελάχιστη (διάρκειας λίγων ωρών) και η επάνοδος στην καθημερινή δραστηριότητα άμεση με το εξιτήριο.
Συμπέρασμα
Παρά το ότι ο ΡΗΡΤ παρατηρείται συχνότερα σε υπερήλικες ασθενείς σε σχέση με τους μικρότερης ηλικίας ασθενείς, οι υπερήλικες ασθενείς υποβάλλονται σπανιότερα σε παραθυρεοειδεκτομή ακριβώς λόγω της ηλικίας τους. Αυτό συμβαίνει παρά το ότι η παραθυρεοειδεκτομή μπορεί να γίνει με εξαιρετική ασφάλεια και σε αυτούς τους ασθενείς, επιτυγχάνοντας άμεση και οριστική λύση του προβλήματος. Η βιολογική επομένως ηλικία δεν αποτελεί αντένδειξη για την παραθυρεοειδεκτομή και σε αυτή την ηλικιακή ομάδα των ασθενών.
Υπερπαραθυρεοειδισμός σε υπερήλικες ασθενείς – ασφάλεια της παραθυρεοειδεκτομής
ΜΑΘΕΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ
Επισκεφθείτε την ιστοσελίδα μας (https://www.gsakorafas.gr)
Διαβάστε τα άρθρα μας στο blog μας (https://gsakorafas.gr/blog/)
Ενημερωθείτε πρακτικά και υπεύθυνα στην ιστοσελίδα μας:
Για τις παθήσεις θυρεοειδούς
Για τις παθήσεις παραθυρεοειδών
Τι είναι ο χειρουργός θυρεοειδούς – παραθυρεοειδών?
Τι σημασία έχει η εμπειρία του χειρουργού στην αντιμετώπιση των παθήσεων θυρεοειδούς και παραθυρεοειδών?
ΘΑ ΜΑΣ ΒΡΕΙΤΕ
ΕΥΓΕΝΙΔΕΙΟ-Παπαδιαμαντοπούλου 20 (Ιλίσια)
ΙΑΤΡΙΚΟ ΨΥΧΙΚΟΥ – Άντερσεν 5 (Νέο Ψυχικό)
ΜΗΤΕΡΑ- Ερυθρού Σταυρού 5 (Μαρούσι)
ΤΗΛ. 2107487318 & 6977068223
email: georgesakorafas@yahoo.com
Παλαιότερα η διάγνωση του υπερπαραθυρεοειδισμού ετίθετο σε ασθενείς που υποβάλλονταν σε διαγνωστικό έλεγχο λόγω της ύπαρξης συμπτωμάτων, κυρίως πόνου από τα οστά και παραμόρφωσης αυτών (λόγω οζώδους κυστικής οστεΐτιδας) και εκδηλώσεων από τους νεφρούς (λόγω νεφρολιθίασης και νεφρασβέστωσης). Σήμερα, αντίθετα, η διάγνωση τίθεται από τα ευρήματα του εργαστηριακού (βιοχημικού) ελέγχου στον οποίο υποβάλλεται ο ασθενής στα πλαίσια εξετάσεων ‘ρουτίνας’ ή εξετάσεων που γίνονται για κάποιο άλλο λόγο, χωρίς να παρουσιάζει κάποια χαρακτηριστικά συμπτώματα
