Πίνακας Περιεχομένων

Υπερπαραθυρεοειδισμός δευτεροπαθής – τριτοπαθής: μπορεί να αποφευχθεί η χειρουργική επέμβαση?

Η πιο συχνή μορφή υπερπαραθυρεοειδισμού είναι ο πρωτοπαθής υπερπαραθυρεοειδισμός, που οφείλεται σε πάθηση των ίδιων των παραθυρεοειδών αδένων (αδένωμα παραθυρεοειδούς, υπερπλασία παραθυρεοειδών, καρκίνος παραθυρεοειδών).
Σπανιότερα, ο υπερπαραθυρεοειδισμός είναι αντιρροπιστική απάντηση του οργανισμού σε κάποια άλλη πάθηση (π.χ. χρόνια νεφροπάθεια, σύνδρομα δυσαπορρόφησης, έλλειμμα βιταμίνης D κλπ.), χωρίς να πάσχουν οι ίδιοι οι παραθυρεοειδείς αδένες. Σε αυτή την περίπτωση πρόκειται για τον λεγόμενο δευτεροπαθή υπερπαραθυρεοειδισμό.
Η αυξημένη παραγωγή παραθορμόνης στον δευτεροπαθή υπερπαραθυρεοειδισμό σταματά αν αντιμετωπιστεί σωστά η υποκείμενη πάθηση που ευθύνεται για την εμφάνισή του. Αν όμως καθυστερήσει πολύ η αντιμετώπιση της υποκείμενης πάθησης, τότε οι παραθυρεοειδείς αδένες συνεχίζουν να υπερλειτουργούν καθώς έχουν αυτονομηθεί (συνήθως λόγω της ανάπτυξης υπερπλασίας). Στην περίπτωση αυτή έχει αναπτυχθεί ο λεγόμενος τριτοπαθής υπερπαραθυρεοειδισμός.
Ο δευτεροπαθής υπερπαραθυρεοειδισμός στις περισσότερες περιπτώσεις αντιμετωπίζεται συντηρητικά, σε αντίθεση με τον τριτοπαθή υπερπαραθυρεοειδισμό που συχνά θα πρέπει να αντιμετωπιστεί χειρουργικά (με παραθυρεοειδεκτομή).
Υπογραμμίζεται η πολύ μεγάλη σημασία της στενής συνεργασίας με τους θεράποντες γιατρούς των ασθενών με δευτεροπαθή υπερπαραθυρεοειδισμό προκειμένου η υποκείμενη παθολογική κατάσταση που ευθύνεται για τον δευτεροπαθή υπερπαραθυρεοειδισμό να ελεγχθεί όσο το δυνατόν πιο γρήγορα και αποτελεσματικά.
Με τον τρόπο αυτό μπορεί να προληφθεί η εμφάνιση του τριτοπαθούς υπερπαραθυρεοειδισμού, με αποτέλεσμα ο ασθενής να αποφύγει μία χειρουργική επέμβαση (παραθυρεοειδεκτομή).