Νόσος Graves και όζος θυρεοειδούς
Όζος θυρεοειδούς και νόσος Graves (διάχυτη τοξική βρογχοκήλη).-Εάν σε ασθενή με νόσο Graves’(Graves’ disease, GD) διαπιστωθεί η ύπαρξη όζου θυρεοειδούς, ο όζος αυτός θα πρέπει να διερευνηθεί με τον ίδιο τρόπο όπως και ο όζος σε έναν ευθυρεοειδικό ασθενή.
Θεωρείται γενικά ότι η συχνότητα με την οποία ανιχνεύεται καρκίνος θυρεοειδούς σε ασθενείς με νόσο Graves είναι αρκετά μικρή (< 2 %). Πρόσφατες εντούτοις βιβλιογραφικές αναφορές περιγράφουν μία αυξανόμενη συχνότητα διάγνωσης καρκίνου στη νόσο Graves.
Η προσεκτική διερεύνηση τυχόν όζου θυρεοειδούς σε ασθενή με νόσο Graves ενδείκνυται ιδιαίτερα όταν η διάμετρός του είναι > 1 – 1.5 cm. Στις περιπτώσεις αυτές θα πρέπει να σκεφθεί κανείς την παρακέντηση με λεπτή βελόνη (FNA) του όζου. Αυτό ισχύει ιδιαίτερα όταν πρόκειται για ‘ψυχρό’ (μη λειτουργικό) όζο (διάγνωση που τίθεται με το σπινθηρογράφημα θυρεοειδούς). Και αυτό γιατί στην περίπτωση αυτή αυξάνεται η πιθανότητα να υποκρύπτεται κακοήθεια.
Η προσεκτική διερεύνηση ενός όζου στην νόσο Graves έχει ιδιαίτερη σημασία όταν ο ασθενής προγραμματίζεται για θεραπεία με ραδιενεργό ιώδιο (RIA). H RIA αποτελεί θεραπευτική επιλογή κυρίως στην Αμερική, δεν είναι όμως διαδεδομένη στην Ευρώπη.
Εάν η κυτταρολογική εξέταση του υλικού που λαμβάνεται με την FNA δείξει καρκίνο θυρεοειδούς ή υποψία καρκίνου θυρεοειδούς (Bethesda VI ή V) τότε ο ασθενής θα πρέπει να υποβληθεί σε χειρουργική επέμβαση (και όχι σε θεραπεία με ραδιενεργό ιώδιο). Εννοείται ότι πριν την επέμβαση θα πρέπει να έχουν αποκατασταθεί στα φυσιολογικά επίπεδα οι θυρεοειδικές ορμόνες. Αυτό επιτυγχάνεται με την χορήγηση αντιθυρεοειδικών φαρμάκων. Χειρουργική επέμβαση ενδείκνυται επίσης όταν η κυτταρολογική επέμβαση δείξει ευρήματα απροσδιόριστης κλινικής σημασίας ή παρουσία ατυπίας (Bethesda III).
H ελεύθερη νόσου επιβίωση στα 20 χρόνια είναι πολύ υψηλή (99 %) μετά από θυρεοειδεκτομή για νόσο Graves σε ασθενείς με μικρούς (≤ 10 mm) συνυπάρχοντες καρκίνους.
Νόσος Graves και όζος θυρεοειδούς
