Αδένωμα παραθυρεοειδούς και ελάχιστα επεμβατική παραθυρεοειδεκτομή

Εισαγωγή

Πρωτοπαθής υπερπαραθυρεοειδισμός – Οι πρόσφατες εξελίξεις και τελειοποιήσεις της σύγχρονης ιατρικής απεικόνισης προσφέρουν την δυνατότητα προεγχειρητικού εντοπισμού του υπερλειτουργούντος παραθυρεοειδικού ιστού. Στις περισσότερες περιπτώσεις (85 %) πρόκειται για μονήρες αδένωμα παραθυρεοειδούς, ενώ στο 2 – 5 % μπορεί να υπάρχει διπλό αδένωμα. Η ελάχιστα επεμβατική παραθυρεοειδεκτομή έχει αναδειχθεί τα τελευταία χρόνια στην επέμβαση εκλογής για την αντιμετώπιση του αδενώματος παραθυρεοειδών.

Πρωτοπαθής υπερπαραθυρεοειδισμός – Βασικές εξετάσεις προεγχειρητικού εντοπισμού

Οι δύο εξετάσεις που χρησιμοποιούνται σήμερα συνηθέστερα για τον προεγχειρητικό εντοπισμό στους ασθενείς με ΡΗΡΤ είναι:

• το υπερηχογράφημα τραχήλου και
• το σπινθηρογράφημα παραθυρεοειδών με Tc99m-sestamibi .

Όταν τα αποτελέσματα των δύο αυτών εξετάσεων συμφωνούν μεταξύ τους, τότε ο χειρουργός μπορεί να εφαρμόσει ελάχιστα επεμβατική παραθυρεοειδεκτομή. Η μέθοδος αυτή προσφέρει τη δυνατότητα στο χειρουργό να κατευθυνθεί εξ αρχής στη θέση όπου έχει εντοπισθεί το αδένωμα, το οποίο και αφαιρεί.

Ελάχιστα επεμβατική παραθυρεοειδεκτομή – Πλεονεκτήματα

Η ελάχιστα επεμβατική παραθυρεοειδεκτομή (MIP, Minimally Invasive Parathyroidectomy ή αλλιώς στοχευμένη ή εκλεκτική παραθυρεοειδεκτομή) έχει αρκετά πλεονεκτήματα σε σχέση με την κλασική διερεύνηση τραχήλου. Η κλασική διερεύνηση (ερευνητική) τραχήλου εφαρμόζονταν παλαιότερα. Στην ελάχιστα επεμβατική παραθυρεοειδεκτομή αναγνωρίζονται όλοι οι παραθυρεοειδείς και στις δύο πλευρές του τραχήλου.

ελάχιστα επεμβατική παραθυρεοειδεκτομή – Βασικά πλεονεκτήματα:

1. Μικρότερη τομή
2. Καλύτερο αισθητικό αποτέλεσμα
3. Μικρότερη έκταση ιστικών κακώσεων
4. Λιγότερος πόνος
5. Μικρότερη νοσηρότητα

Ελάχιστα επεμβατική παραθυροειδεκτομή – Πότε έχει θέση;

Η ελάχιστα επεμβατική παραθυρεοειδεκτομή από έμπειρο και εξειδικευμένο χειρουργό θυρεοειδούς-παραθυρεοειδών είναι μία σωστή επιλογή στις εξής περιπτώσεις:

1. Θετικές προεγχειρητικές μελέτες εντοπισμού (συνηθέστατα υπερηχογράφημα και σπινθηρογράφημα) που συμφωνούν μεταξύ τους
2. Απουσία οικογενειακού ιστορικού πρωτοπαθούς υπερπαραθυρεοειδισμού
3. Απουσία συνυπάρχουσας πάθησης του θυρεοειδούς για την οποία θα απαιτηθεί ταυτόχρονη χειρουργική επέμβαση
4. Όταν δεν είναι ο ασθενής σε αγωγή με λίθιο (σε ψυχιατρικούς ασθενείς)