Πίνακας Περιεχομένων

Αφαίρεση θυρεοειδούς – πώς γίνεται η επέμβαση?

Αφαίρεση θυρεοειδούς – Τομή

Η τομή γίνεται χαμηλά στον τράχηλο, λίγο πάνω από το άνω όριο του στέρνου. Σε συνήθεις περιπτώσεις, όπου δεν υπάρχει μεγάλου βαθμού διόγκωση του θυρεοειδούς, έχει μήκος περίπου 2-3 cm. Σε περιπτώσεις όμως μεγάλου βαθμού διόγκωσης του θυρεοειδούς (όπως για παράδειγμα σε ευμεγέθεις βρογχοκήλες, που συχνά καταδύονται ή σε λίαν ευμεγέθεις όζους θυρεοειδούς) συνήθως χρειάζεται ανάλογη επέκταση της τομής.

Εκτός από την κλασική μέθοδο θυρεοειδεκτομής, η επέμβαση μπορεί να γίνει με διάφορους εναλλακτικούς τρόπους. Στις περιπτώσεις αυτές η προσπέλαση του θυρεοειδούς γίνεται από σχετικά απομακρυσμένο σημείο, όπως για παράδειγμα από την μασχάλη ή την στοματική κοιλότητα. Οι προσπελάσεις αυτές, αν και διαφημίζονται για το αισθητικό τους αποτέλεσμα, συνοδεύονται από μεγαλύτερης έκτασης ιστικές κακώσεις, που είναι αναπόφευκτες για την προσπέλαση του θυρεοειδούς «από απόσταση». Εξάλλου, με την πλαστική αποκατάσταση της τομής, που πάντα γίνεται στην αφαίρεση του θυρεοειδούς, επιτυγχάνεται πλέον εξαιρετικό αισθητικό αποτέλεσμα.

Ακριβώς για την επίτευξη του βέλτιστου αισθητικού αποτελέσματος, επιλέγεται για την τομή μία πτυχή («ρυτίδα») του δέρματος του τραχήλου, υπό την προϋπόθεση ότι βρίσκεται στο κατάλληλο ύψος του τραχήλου. Με τον τρόπο αυτό η τομή (και η επακόλουθη ουλή, έστω και δυσδιάκριτη λόγω της πλαστικής αποκατάστασης του τραύματος) ‘χάνεται’ μέσα στην ρυτίδα και πρακτικά δεν είναι ορατή.

Αφαίρεση θυρεοειδούς – η κυρίως επέμβαση

Τα δύο βασικά βήματα που γίνονται στην αφαίρεση θυρεοειδούς είναι:

η απολίνωση και στη συνέχεια διατομή των αγγείων που αιματώνουν τον θυρεοειδή αδένα και
η αποκόλληση των δύο λοβών και του πυραμοειδούς λοβού από την τραχεία

Τα βασικά αγγεία που αιματώνουν τον θυρεοειδή είναι τα άνω θυρεοειδικά αγγεία και τα κάτω θυρεοειδικά αγγεία. Συχνά υπάρχουν και μέσα θυρεοειδικά αγγεία.

Τα αγγεία αυτά απολινώνονται – στην κλασική τεχνική – με ράμματα (συνήθως απορροφήσιμα) και στη συνέχεια διατέμνονται.

Τελευταία χρησιμοποιούνται όλο και πιο συχνά οι σύγχρονες συσκευές αιμόστασης με πηγές ενέργειας (όπως το Ligasure και το Ultracision) (ένθετο πάνω δεξιά στην εικόνα).Η χρήση των σύγχρονων αυτών συσκευών αιμόστασης συντομεύει τον χρόνο της επέμβασης και διευκολύνει σημαντικά το έργο του χειρουργού, ιδιαίτερα όταν πρόκειται για ευμεγέθεις βρογχοκήλες που καταδύονται βαθιά στο θώρακα. Παράλληλα, υπάρχουν πολλές ενδείξεις ότι μειώνουν την ένταση του μετεγχειρητικού πόνου.

Η φάση της αποκόλλησης θα πρέπει να γίνεται με ιδιαίτερη προσοχή, κυρίως για την πρόληψη βλάβης του παλίνδρομου λαρυγγικού νεύρου, αλλά και των παραθυρεοειδών αδένων (βλ. παρακάτω).

Αφαίρεση θυρεοειδούς – σημεία που χρήζουν ιδιαίτερης προσοχής

Υπάρχουν δύο σημαντικές παράμετροι που χρειάζονται ιδιαίτερη προσοχή όσο διαρκεί η αφαίρεση θυρεοειδούς.

Τα παλίνδρομα λαρυγγικά νεύρα – ελέγχουν τη φωνητική λειτουργία καθώς προσφέρουν κινητική νεύρωση των φωνητικών χορδών
Οι παραθυρεοειδείς αδένες – ελέγχουν τα επίπεδα ασβεστίου στο αίμα μέσω της παραγωγής παραθορμόνης

Επιπλέον, προσοχή χρειάζεται και για την προστασία των άνω λαρυγγικών νεύρων, που έχουν επίσης ρόλο στη φωνητική λειτουργία.

Τέλος ιδιαίτερη προσοχή χρειάζεται στην επιμελή αιμόσταση, για την πρόληψη αιμορραγίας τόσο όσο διαρκεί η αφαίρεση θυρεοειδούς όσο και μετεγχειρητικά.

Αφαίρεση θυρεοειδούς και λαρυγγικά νεύρα

Ο έμπειρος χειρουργός θυρεοειδούς είναι σε θέση να αναγνωρίσει οπτικά τα λαρυγγικά νεύρα και με τον τρόπο αυτό να τα προστατέψει από το ενδεχόμενο διατομής. Η οπτική αναγνώριση των λαρυγγικών νεύρων αποτελεί το gold standard στις επεμβάσεις θυρεοειδούς.

Συμπληρωματικά με την οπτική αναγνώριση των λαρυγγικών νεύρων μπορεί να χρησιμοποιηθεί και ο νευροδιεγέρτης (διεγχειρητική νευροπαρακολούθηση). Εντούτοις η συχνότητα βλάβης των λαρυγγιών νεύρων δεν φαίνεται να διαφέρει στατιστικά σημαντικά σε σχέση με την οπτική αναγνώριση των νεύρων όταν αυτή γίνεται από έμπειρο χειρουργό θυρεοειδούς.

Επισημαίνεται ότι σε ένα μικρό ποσοστό ασθενών μετά από αφαίρεση θυρεοειδούς μπορεί να παρατηρηθεί προσωρινή διαταραχή της λειτουργίας ενός ή και των δύο λαρυγγικών νεύρων (πάρεση). Συνηθέστατα η πάρεση αυτή οφείλεται στους χειρισμούς που γίνονται στη διάρκεια της επέμβασης (συνήθως στη έλξη επί του νεύρου).

Αφαίρεση θυρεοειδούς και παραθυρεοειδείς

Οι παραθυρεοειδείς αδένες θα πρέπει να αναγνωρίζονται και να αποκολλώνται από την κάψα του θυρεοειδούς, παραμένοντας in situ και αποφεύγοντας την κατά λάθος (incidental) αφαίρεσή τους. Παρά ταύτα μπορεί να παρουσιάσουν παροδική ισχαιμία και αυτό μπορεί να εξηγήσει την μετεγχειρητική υποασβεστιαιμία που μπορεί να παρατηρηθεί μετά την αφαίρεση θυρεοειδούς.

Αφαίρεση θυρεοειδούς, αιμόσταση και τελικοί χειρισμοί

Αφού ολοκληρωθεί η αφαίρεση του θυρεοειδούς ακολουθεί προσεκτικός έλεγχος για την αιμόσταση και για τυχόν αιμορραγία. Στη φάση αυτή θα πρέπει να ελέγχεται αποτελεσματικά κάθε πιθανή αιμορραγία.

Ακολουθούν πλύσεις του χειρουργικού πεδίου με φυσιολογικό ορό και τοποθέτηση παροχέτευσης κενού (τύπου Redon). Η παροχέτευση έχει σαν στόχο την απομάκρυνση των υγρών (αίμα, ορώδες υγρό, λέμφος) από τον τράχηλο. Μειώνεται έτσι η πιθανότητα δημιουργίας αιματώματος ή ορώδους συλλογής μετεγχειρητικά.

Η παροχέτευση αφαιρείται λίγες ώρες αργότερα, πριν το εξιτήριο του ασθενούς. Μπορεί εντούτοις να παραμείνει περισσότερο (και μετά το εξιτήριο του ασθενούς) όταν υπάρχει παροχή υγρών μεγαλύτερη του συνήθους ή όταν έχει γίνει λεμφαδενικός καθαρισμός τραχήλου (πλάγιος).

Αφαίρεση θυρεοειδούς – σύγκλειση τομής

Η σύγκλειση της τομής γίνεται κατά στρώματα (κατά την ανατομική τάξη).

Η συρραφή του ράμματος γίνεται με ένα πολύ λεπτό απορροφήσιμο ράμμα, με ενδοδερμική (πλαστική) ραφή. Με τον τρόπο αυτό επιτυγχάνεται το βέλτιστο αισθητικό αποτέλεσμα.