Καρκίνος θυρεοειδούς και επιβίωση 2 – θυλακιώδης καρκίνος θυρεοειδούς

Καρκίνος θυρεοειδούς και επιβίωση2 – θυλακιώδης καρκίνος θυρεοειδούς

Με τον όρο ‘επιβίωση’ προσπαθούμε να προσδιορίσουμε τι ποσοστό ασθενών με την ίδια μορφή καρκίνου και στο ίδιο στάδιο της νόσου θα είναι ακόμη ζωντανοί για ένα χρονικό διάστημα (συνήθως 5 ετών) μετά τη διάγνωση. Ο προσδιορισμός αυτός εκφράζεται με ένα ποσοστό επί τοις εκατό. Αν για παράδειγμα, το ποσοστό αυτό είναι 98 % αυτό σημαίνει ότι από τους ασθενείς με αυτή τη μορφή καρκίνου το 98 % θα είναι ζωντανοί στα πέντε χρόνια μετά τη διάγνωση, σε σύγκριση με τα άτομα που δεν πάσχουν από καρκίνο. Η ‘επιβίωση’ δεν μας προσδιορίζει το πόσο θα ζήσει κάποιος συγκεκριμένος ασθενής, αλλά πόνο πιθανό είναι να είναι επιτυχής η θεραπεία στην οποία υποβάλλεται μετά από ένα συγκεκριμένο χρονικό διάστημα (5 ετών).

Όπως είναι αυτονόητο, όσο πιο προχωρημένος είναι ένας καρκίνος, τόσο μειώνεται και η πιθανότητα ίασής του. Για το λόγο αυτό έχει νόημα να μελετηθεί η επιβίωση ανάλογα με το στάδιο του καρκίνου.

Ειδικά όσον αφορά τον καρκίνο του θυρεοειδούς, μία αδρή αλλά χρήσιμη ταξινόμηση ανάλογα με το στάδιό του είναι η εξής:

• Εντοπισμένη νόσος – ο καρκίνος περιορίζεται μέσα στον θυρεοειδή
• Νόσος με περιοχική διασπορά – επέκταση της νόσου στα πέριξ όργανα του τραχήλου (συνήθως λεμφαδένες)
• Νόσος με μακρινές μεταστάσεις – όπως για παράδειγμα στα οστά, στους πνεύμονες, στο ήπαρ, στον εγκέφαλο κλπ.

 

 

Ειδικά για τον θηλώδη καρκίνο θυρεοειδούς, η 5ετής επιβίωση έχει ως εξής:

 

Εντοπισμένη νόσος

5ετής επιβίωση > 99.5 %

 

Περιοχική διασπορά

5ετής επιβίωση 98 %

 

Μακρινές μεταστάσεις

5ετής επιβίωση 67 %

 

Συνολική 5ετής επιβίωση (για όλα τα στάδια της νόσου) 98 %

 

 

Τονίζεται και πάλι ότι τα ποσοστά αυτά αναφέρονται στο στάδιο του καρκίνου θυρεοειδούς όταν τίθεται η διάγνωση. Δεν μπορούν να χρησιμοποιηθούν αν το στάδιο της νόσου αλλάξει στη συνέχεια σε περίπτωση εμφάνισης υποτροπής της νόσου.

Επίσης τα ποσοστά αυτά δεν λαμβάνουν υπόψη άλλες σημαντικές παραμέτρους, που εντούτοις είναι σημαντικές για την επιβίωση του κάθε συγκεκριμένου ασθενούς, όπως η ηλικία, η γενική κατάσταση της υγείας του, συνυπάρχουσες παθήσεις κλπ.

Δεν λαμβάνεται επίσης υπόψη και η ανταπόκριση του ασθενούς στη θεραπεία.

Τονίζεται επίσης ότι τα ποσοστά επιβίωσης είναι πιθανόν σήμερα καλύτερα από αυτά που αναφέρονται παραπάνω, καθώς τα παραπάνω ποσοστά προέρχονται από παλαιότερες μελέτες (τουλάχιστον άνω των 5 ετών), ενώ παράλληλα βελτιώνονται οι θεραπευτικές μέθοδοι.

Τέλος, υπογραμμίζεται ότι προϋπόθεση για την επίτευξη των βέλτιστων θεραπευτικών αποτελεσμάτων ώστε η επιβίωση του κάθε συγκεκριμένου ασθενούς να είναι η μέγιστη δυνατή είναι η πλήρης συμμόρφωσή του προς τις οδηγίες του θεράποντος ιατρού, που από την πλευρά του οφείλει να συμμορφώνεται με τις τρέχουσες θεραπευτικές τακτικές, όπως αυτές προτείνονται από τους επίσημους επιστημονικούς φορείς.

Σημασία έχει και η σωστή, ριζική αρχική αντιμετώπιση του ασθενούς. Η επέμβαση (θυρεοειδεκτομή, με ή χωρίς λεμφαδενικό καθαρισμό) θα πρέπει να γίνεται κατά προτίμηση από εξειδικευμένο χειρουργό θυρεοειδούς, που μπορεί να επιλέξει τη σωστή – για τον κάθε ασθενή – επέμβαση και να την εκτελέσει με την μέγιστη δυνατή ασφάλεια και ριζικότητα.

 

———-

Υπό τον όρο «καρκίνος θυρεοειδούς» περιλαμβάνεται μία ετερογενής κατηγορία κακοήθων νεοπλασμάτων, των οποίων η βιολογική συμπεριφορά ποικίλει ευρέως.

Στο ένα άκρο του φάσματος είναι το θηλώδες καρκίνωμα του θυρεοειδούς, που αποτελεί τη συνηθέστερη μορφή κακοήθους όγκου του θυρεοειδούς. Το θηλώδες καρκίνωμα παρατηρείται συνήθως σε άτομα νεαρής ηλικίας, αυξάνεται αργά, μεθίσταται μέσω της λεμφικής οδού (στους τραχηλικούς λεμφαδένες, αρχικά). Χαρακτηριστική είναι η πολύ καλή πρόγνωση του θηλώδους καρκινώματος, ακόμη και όταν υπάρχουν μεταστάσεις στους τραχηλικούς λεμφαδένες.