Αδένωμα παραθυρεοειδούς και θυρεοειδεκτομή (προηγούμενη) – με αφορμή ασθενή μας
Η ασθενής ετών 44 προσήλθε για χειρουργική αντιμετώπιση πρωτοπαθούς υπερπαραθυρεοειδισμού. Αναφέρει ιστορικό θυρεοειδεκτομής προ 10ετίας για βρογχοκήλη.
Στο υπερηχογράφημα απεικονίσθηκε μόρφωμα στην κοίτη του αριστερού λοβού, περίπου 18 mm κάτωθεν της χειρουργικής τομής μεγίστης διαμέτρου 17 mm με υπερηχογραφικούς χαρακτήρες συμβατούς με αδένωμα παραθυρεοειδούς.
Στο σπινθηρογράφημα παραθυρεοειδών παρατηρήθηκε αυξημένη πρόσληψη και κατακράτηση του ραδιοφαρμάκου στην ανατομική θέση του αριστερού κάτω παραθυρεοειδούς.
Η ασθενής υποβλήθηκε σε αριστερά κάτω παραθυρεοειδεκτομή από έμπειρο και εξειδικευμένο χειρουργό θυρεοειδούς-παραθυρεοειδών με διάνοιξη της ήδη υπάρχουσας τραχηλικής τομής (της προηγηθείσης θυρεοειδεκτομής) υπό γενική αναισθησία.
Κατά την επέμβαση επιβεβαιώνονται τα ευρήματα του προεγχειρητικού ελέγχου. Το μόρφωμα ανευρίσκεται στη θέση που περιγράφεται παραπάνω και έχει τους τυπικούς μακροσκοπικούς χαρακτήρες αδενώματος παραθυρεοειδούς.
Αφαιρείται ακέραιο και αποστέλλεται για ταχεία βιοψία που επιβεβαιώνει τη διάγνωση (αδένωμα παραθυρεοειδούς).
Ακολουθεί διεγχειρητική μέτρηση παραθορμόνης στην οποία παρατηρείται σημαντική πτώση των επιπέδων αυτής μετά την αφαίρεση του αδενώματος σε σχέση με τα προ της αφαίρεσης επίπεδα (από 189 pg/ml σε 14 pg/ml).
Με βάση τα δεδομένα αυτά η επέμβαση θεωρείται επιτυχής όσον αφορά την αντιμετώπιση του πρωτοπαθούς υπερπαραθυρεοειδισμού και ολοκληρώνεται σε αυτή τη φάση.
Η επέμβαση εξελίχθηκε ομαλά, με δυσκολίες εντούτοις λόγω της (αναμενόμενης λόγω της προηγηθείσης θυρεοειδεκτομής) παρουσίας ουλώδους ιστού στο χειρουργικό πεδίο, που δυσχεραίνει τους χειρισμούς.
Η γενική αναισθησία και η επέμβαση έγιναν καλά ανεκτές.
Η μετεγχειρητική πορεία ήταν ομαλή.
Εξήλθε της κλινικής την 1η μετεγχειρητική ημέρα σε καλή γενική κατάσταση.
ΣΧΟΛΙΟ
Η θυρεοειδεκτομή είναι μία συχνή επέμβαση που γίνεται για μία ποικιλία παθήσεων του θυρεοειδούς, τόσο καλοήθων (όζοι θυρεοειδούς, βρογχοκήλη, υπερθυρεοειδισμός, θυρεοειδίτιδες) όσο και κακοήθων (καρκίνος θυρεοειδούς, άλλοι σπανιότεροι όγκοι).
Σε ένα μικρό ποσοστό των ασθενών που υποβάλλονται σε θυρεοειδεκτομή για κάποια από τις παραπάνω ενδείξεις μπορεί να συνυπάρχει και πρωτοπαθής υπερπαραθυρεοειδισμός. Σε αυτή την περίπτωση μπορεί η αντιμετώπιση των δυο παθήσεων (πάθηση θυρεοειδούς και πάθηση παραθυρεοειδών) να γίνει ταυτόχρονα (στον ίδιο χρόνο, με την ίδια επέμβαση και μέσω της ίδιας τομής) με προφανή οφέλη για τον ασθενή.
Σε άλλες περιπτώσεις η διάγνωση του υπερπαραθυρεοειδισμού μπορεί να γίνει μετά την θυρεοειδεκτομή. Σε αυτές τις περιπτώσεις θα πρέπει να γίνει νέα χειρουργική επέμβαση, η οποία είναι τεχνικά δυσκολότερη λόγω της αναμενόμενης παρουσίας ουλώδους ιστού στο χειρουργικό πεδίο ένεκα της προηγηθείσης θυρεοειδεκτομής.
Για τον λόγο αυτό οι επεμβάσεις αυτές θα πρέπει να επιχειρούνται κατά προτίμηση από εξειδικευμένο χειρουργό παραθυρεοειδών που να διαθέτει σημαντική εμπειρία στην αντιμετώπιση των χειρουργικών παθήσεων των παραθυρεοειδών.
